Hoi, ik zal me even voorstellen; dat is wel zo netjes, nadat we zo intiem zijn geweest. Tenminste, jij met mij. Ik kan me van jou helaas niks meer herinneren; behalve die telefoon die je in je hand had. Maar jij – dat meisje met haar mobiel gericht op die brancard waar ik op afgevoerd werd – weet een aantal behoorlijk persoonlijke dingen van mij. Je weet hoe mijn vetrolletjes eruitzien. Normaalgesproken probeer ik die zo goed mogelijk te verbergen. Je weet hoe mijn gezicht vertrekt als ik pijn heb. Jij weet hoe dat straaltje kwijl dat uit mijn mond loopt – waar ik mij akelig bewust van ben- eruitziet. Je weet hoe mijn verkrampte handen trillen en wat voor rare geluiden ik maak als ik machteloos ben van de pijn.
Maar belangrijker nog: als je dit allemaal even vergeten bent dan kun je het er weer bij pakken. Je kan het keer op keer terug kijken, medelijden met mij hebben. Je kan het aan je opa, oma, tante en misschien zelfs wel aan schoolvriendinnen laten zien en erbij vertellen hoe erg je het voor mij vindt. ‘Sneu hè’ lijkt me wel gepast om er bij te zeggen.
Voorstellen
Misschien is het dan ook wel zo netjes van mij om je wat achtergrondinformatie te geven voor bij dat filmpje. Mijn naam is Ilana en waar de meeste mensen nu de datum noemen waarop ze jarig zijn (of hun leeftijd); deel ik in de meeste gevallen een hele andere datum. Namelijk de dag waarop mijn hoofd en leven een behoorlijke smakkerd hebben gehad. 30 Mei 2014; toen ik pas twintig jaar oud was. Ik liep die dag in mei niet-aangeboren hersenletsel op door een ongeluk met een paard.
Waarom ik laatst dan toch op dat paardenevenement te vinden was? Omdat ik me mijn hele ongeluk niet kan herinneren en ik dus niet bang ben voor paarden. Ik heb zelfs nog een aantal keren paardgereden na mijn ongeluk. Niet, zoals vroeger waar ik elke dag tussen de paarden liep, omdat ik er mijn baan van wou maken. Nee, een enkele keer op mijn brave oude pony.
Ondanks mijn ongeluk is mijn liefde voor de paardensport niet verdwenen. Vandaar dat ik laatst met mijn vader naar het nationale tuigpaardenconcours was in Norg. Een uitje waar ik heel veel zin in had en wat al weken op de planning stond. Gewapend met een zonnebril, pet en mijn vader als armsteun stonden we in Norg naar prachtige paardencombinaties te kijken. Iets waar ik nog steeds intens van kan genieten.
Spanning
Totdat het in de rubriek van de driespan Friese paarden vreselijk misging. Één van de paarden verloor zijn hoofdstel en sloeg op hol. De drie paarden scheurden gevaarlijk door de bak. Verloren hun bijrijder en kar en één van de dieren kwam vast te zitten in het tuig. Toen alles dankzij ontzettend veel vaardige mensen en ook een vaardige spreker weer opgelost was en de wedstrijd weer verder kon, gebeurde hetzelfde nogmaals, maar dan met een andere combinatie.
Ik, en jij vast ook, hadden de schrik er goed inzitten. Maar dat ik tranen in mijn ogen voelde opwellen was iets nieuws. Ik liep al jaren mee in de paardensport; ongelukken gebeuren. Ik wist altijd mijn hoofd cool te houden. Nou ja, mijn oude hoofd dan.
Altijd heb ik gedacht dat ik het ongeluk zelf niet hoefde te verwerken, omdat ik me er niks van kan herinneren. Maar hier was ik dan op dat paardenevenement en zag ik in een flits voorbij gaan hoe ik drie jaar geleden mijn hele leven kwijt was geraakt. Zo’n tien minuten later voelde ik me duizelig, trillingen in mijn wangen en het voelde alsof er iemand op mijn borstkast zat. Ik was aan het hyperventileren en ik was te laat geweest met het opmerken van mijn verkeerde ademhaling. Ook wist ik dat als ik nu ging staan dat ik flauw zou vallen.
Hulp
Al snel kwamen de EHBO’ers erbij en hielpen ze mij op een brancard, omdat al mijn spieren ondertussen verkrampt waren. Mensen denken vaak, omdat ik niet meer kan praten dat ik niks meer meekrijg. Maar hoe erg de pijn ook is; ik hoor en zie alles, inclusief de blikken. Die blikken vol medelijden. Iedereen die zich speciaal voor mij even omdraait om dat arme meisje te kunnen bekijken. Iedereen die mij ziet op een manier waarop ik liever nooit gezien word. Zo pijnlijk zelfs dat ik er tot nu toe niet over kon schrijven. Iets wat ik de volgende dag gelijk in een gesloten kamer in mijn hoofd stop en die verschrikkelijke gêne probeer te vergeten.
Mijn verzoek
En toen – tussen al die hoofden die zich omdraaiden – zag ik jou. Jij stond niet alleen te kijken. Nee, jij had je mobiel in je hand en je volgde precies de weg waar ik gedragen werd. Je filmde mijn pijn. Mijn pijn, maar voor iedereen zichtbaar. En jij bent niet de enigste. Mensen vinden het filmen tegenwoordig soms belangrijker dan mensen helpen. In dit geval kon je mij niet helpen. Ik had hulp in overvloed. Je had dus alle tijd om je mobiel te pakken en mij te filmen. Toch wil ik je graag vragen dit filmpje te verwijderen. Ik moet namelijk gaan verwerken dat al die mensen mij gezien hebben op een manier waarop ik nooit gezien wil worden. Ik heb honderden blikken van starende mensen op mijn netvlies staan. De één die vol afschuw kijkt, een ander vol medelijden, maar de meesten vooral erg nieuwsgierig. Welke blik dan ook; ze doen mij allemaal pijn. Het idee dat dit op film staat, dat nog meer mensen het gaan zien, doet mij zo veel pijn dat hoe moeilijk ik het ook vind ik besloten heb om dit verhaal te schrijven. Je te vragen om niet iemand te filmen in een machteloze situatie. De pijn van het moment en de herinneringen zijn al erg genoeg. Dat een filmpje wat mijn complete privacy aantast echt overbodig is. Dus meisje met haar camera; ik hoop dat dit je bereikt en je zo vriendelijk wilt zijn mij te verwijderen uit je mobiel om het nooit meer terug te zien.
Met vriendelijke groet,
Ilana
Hai Ilana, zojuist had je op mijn Instagram een like gegeven op een video die ik had gemaakt, ik was zo brutaal om even op jouw Instagram account te kijken en zag toen de link naar je website. En hoe verder ik je verhaal las hoe dapperder en stoerder ik je ging vinden. Mooi en ontroerend, net zoals je schreef, een traan en een lach!!
Respect!!
Hallo Ilana,
Allereerst…. dankjewel voor je dappere verhaal.
Het heeft bij mij herinneringen opgeroepen aan een gebeurtenis al zeker zo’n 25 jaar geleden, waarbij een jongen mogelijk blijvend -hersen-letsel heeft opgelopen doordat hij bijna verdronken was.
Ik zeg: mogelijk, want tot vandaag toe weten wij niet hoe dit is afgelopen, vanwege de weigering van de verantwoordelijken voor dit ongeval om openheid van zaken te geven hierover.
In die tijd was er geen mogelijkheid om je onmacht hierover te delen via Social Media…. heel naar, want, ohhh, wat zou ik daar toen gebruik van hebben gemaakt.
Jouw verhaal heeft me geraakt en ik hoop oprecht dat degene die jou toen gefilmd heeft beseft wat voor impact dat dit moet hebben gehad.
Hoi Ilana,
Zojuist heb ik je in een fragment gezien in RTLNieuws. Wat goed dat je aandacht vraagt voor dit afschuwelijke fenomeen! Vreselijk dat je het aan den lijve hebt moeten ondervinden, de starende en zelfs filmende mensen bij zoveel pijn.
Ik wil even zeggen dat ik je heel moedig vind en me bij dezen ook voorneem om mensen aan te spreken op hun gedrag als ik zie dat ze filmen bij een ongeluk of een andere nare gebeurtenis.
Leuk en goed dat je artistiek bezig bent; das zo heerlijk weet ik uit ervaring!
En onthoud: bent niet alleen!!
Sterkte met alles en ik heb respect voor je.
Hoi Ilana,
Ik vind het vreselijk om dit te lezen en ik begrijp jouw emoties heel goed. Jouw emoties zijn meer dan terecht en ik vind het knap dat je zo netjes bent gebleven… Als ik het was geweest dan had ik diegene persoonlijk opgezocht met een knuppel in m’n hand. (Oké, bij wijze van spreken). Ik heb enorm veel respect voor jou Ilana! Ondanks alles blijf je zo sterk, eerlijk en op je strepen staan op een respectvolle manier. Je bent een geweldige meid! ook al ken ik je niet persoonlijk, ik leef met je mee en ben het beu dat omstanders van ongevallen altijd zo reageren. Het is niet moeilijk om je telefoon in je zak te laten maar voor haar blijkbaar wel. Hoe dan ook, karma is a bitch en zij krijgt haar verdiende loon nog wel. Stay strong and beautiful!
Veel liefs en knuffels,
Kimberley.
Via RTL op deze blog terecht gekomen, fijn dat het Ilana lukt om haar pijn te verwoorden en duidelijk te maken dat filmen de hele situatie nog veel pijnlijker heeft gemaakt. Hopelijk verwijdert de filmster het filmpje en zal deze blog in de toekomst mensen weerhouden te filmen. Toch denk ik dat het meisje dat filmde, zich rot zal voelen als ze dit leest. Ook voor haar was het een plotselinge gebeurtenis waar zij niet goed over na kon denken, en waarover zij achteraf wellicht ook inziet dat dit onnodig en kwetsend is geweest. Maar een hoop mensen hier willen excuses van dit meisje voor Ilana, excuses en een reactie op deze blog terwijl dit meisje hier wordt weggezet als ‘achterlijke’, ‘idioot’, ‘laag niveau’, ‘bekrompen’, ‘egocentrisch’ en ‘zonder geweten’.
Verwachten we echt dat dit meisje zegt: “Hee Ilana, dat was ik en ik snap je, ik zal het verwijderen”? Dat is het bericht waar Ilana waarschijnlijk erg op hoopt, maar wat naar alle waarschijnlijkheid nooit zal komen omdat het filmende meisje niet (of moeilijk) meer eerlijk kan gaan zijn, ze is immers al met de vloer gelijk gemaakt, leest wat anderen van haar vinden en zal zich uit schaamte nooit bekend maken, waardoor ook Ilana geen excuses zal krijgen en niet zal weten of het filmpje verwijderd is. Misschien goed om er ook bij na te denken wat reacties kunnen doen, hoeveel onbegrip je ook hebt.
Hoi Ilana, mooi dat je dit met de wereld wil delen. Het is dapper van je dat je met je nieuwe hoofd nog alles durft doen en naar deze evenement durft gaan, mijn grootse respect.
Hoi filmster, ik schaam mij in jou plaats dat je misbruik durf maken van de zwakte van andere. Het feit dat je Ilana hebt durven filmen geeft voor mij aan hoe bekrompen, egocentrisch en achterlijk jij bent. Heb je echt niks beters te doen op een evenement als dit? WIS dat filmpje en laat aan de wereld zien dat je nog een.klein beetje menselijkheid heb door je excuses aan te bieden aan Ilana.
Hallo Ilana
Iemand die een mens in nood gaat filmen is ronduit walgelijk en respectloos !
Het ongeluk verwerken is al moeilijk zat voor je , je kunt het dan wel niet bewust mee gemaakt hebben maar gezien je reactie op een soortgelijk ongeluk heb je duidelijk last van opgeslagen stress waardoor je gaat hyperventileren , je lichaam geeft duidelijk aan dat je het nog niet verwerkt hebt en geef dit de tijd , desnoods met goede professionele hulp .
Het meisje die dit zo nodig moest filmen heeft geen geweten als ze het niet voor eens en altijd wist en haar excuus aanbied want ze belast je nog eens extra terwijl je het al moeilijk genoeg hebt om je leven weer op te pakken .
Ik wens je het allerbeste voor de toekomst en hoop van harte dat je wens vervuld mag worden .
Ik vind het dapper van je dat je dit op zo’n keurige manier opgelost wilt hebben *RESPECT*
Liefs
Yvonne
Lieve Ilana, schrik er niet meer van, het is hard en moest niet mogen, heb diep respect voor jou
Zoals je ervoor uitkomt, ook ik vraag me vaak af waarom filmt men, idioot alle leed maar ook andere intieme momenten worden klakkeloos op sociaal media gezet , maar hoe erg ook , degene die dit doen zijn vaak van een heel laag niveau, of zwaar verslaafd! deze weten nog niet dat hun leven daardoor wordt beheerst.
jij bent ondanks je NAH een nuchter en krachtig mens en vreselijk mooi om zo eerlijk te zijn,
Wens je een heel mooie toekomst in goede gezondheid voor, leef heb schijt aan de sociaemedia verslaafden!
Lieve Ilana
Mooi geschreven. Ik kan mij ook niet verplaatsten in al die mensen die anderen maar filmen, te pas en te onpas. En zeker niet in een kwetsbare situatie zoals die van jou. Liefs
Ik heb onwijs veel respect voor je dat je dit zo mooi en eerlijk durft te delen
Jou elende en hoe brutaal n ander is met die k.. telefoons
Dank je wel voor je openheid
Andermans leed lijkt tegenwoordig sensatie te zijn, en iedereen wil “reportertje” spelen op Facebook onder het mom van: “kijk eens wat ik heb gezien”.
Hou hier inderdaad eens mee op, en help elkaar. Houd de weg voor de hulpdiensten vrij, og help hierbij.. Maar ga in ieder geval niet in de weg staan filmen met je zielige telefoon.
Elke dag zie ik (bijvoorbeeld) op Telegraaf.nl ook verkeersfilmpjes met een hoop leed.
Nieuwswaarde wordt er niet eens aan toegevoegd, alleen gevraagd om NOG MEER filmpjes. Andermans leed is sensatie geworden, hoe erg dit ook is.
Van mij mag deze onzin vandaag nog stoppen, en het wordt tijd dat men zich gaat schamen voor dit belachelijke (film)gedrag.
Jeetje ilana. Wat dapper van je om dit met de wereld te delen!! Ook ik vind het vreselijk respectloos. Dat idiote gefilm van tegenwoordig. Bah! Ik wens je, ondanks alles, nog heel veel mooie momenten met paarden toe. Dat je de kans krijgt om alles te verwerken,(een hele zware weg) en een gelukkig leven kunt leiden! Liefs Esther.
Lieve Ilana,
Zou uitgebreid willen reageren, alleen heb er geen woorden voor, alles is tegenwoordig sensatie en moet gefilmd, waar is het medeleven en respect voor de medemens gebleven, een griezelige ontwikkeling en om te kotsen.
Heel veel sterkte sterkte toegewenst en jij hoeft je niet te schamen!
Hou je taai en liefs.
Hoi Ilana, ik kan me zo inleven in jouw bericht. Ik heb zelf epilepsie en vaak genoeg afgevoerd met een ambulance. Als je dan rondkijkt zie je alle mensen naar je kijken en sommige inderdaad foto’s maken. Mensen zouden is moeten weten hoe het is om zelf zoiets mee te maken en hoe het voelt. Het is respectloos.. jij heel veel sterkte toegewenst & ik begrijp de angst!!
Hallo Ilana,
Respect voor hoe je dit verwoord hebt.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte. En blijf vooral genieten van datgene waar jij gelukkig en blij van wordt.
Groeten van Jitske.
Hi Ilana, Ik heb je berichtje gedeeld. Ben er stil van en tranen in mijn ogen. Maar schaam je alsjeblieft niet. Als je daar aan vast houdt, dan is het nog moeilijker voor je om het te verwerken. Het ligt niet aan jou, maar de wereld, laat ik het netjes zeggen, zit een beetje boel vreemd in elkaar. Mensen staan daar tegenwoordig niet meer bij stil en vinden de media en de hele shit veel leuker en belangrijker dan de mensheid. Heel veel sterkte met het verwerken. En je komt er vast wel!
Lieve Ilana, geschokt lees ik dit. En ja je hebt gelijk. Mensen vergeten soms hun ding door dat godvergetens mobiel. Of je nu dit mee maakt, of het in het verkeer. Dat ding waar men meteen naar grijpt om te filmen. Ik hoop zo dat jij de mensen hun ogen opend door jou verhaal.
Ik hoop dat jij de kracht hebt om door te gaan met jouw innerlijke kracht.
Heel veel liefde toegewenst