Er is een behandeling in Amerika, CFX Utah, die mensen met hersenletsel helpt. En ik ben een geschikte kandidaat. Met kans op 75% verbetering!
Wat zou dat een verschil kunnen maken in mijn leven. Van vier goede uren op een dag, naar misschien wel vijf (of meer!). Een rijbewijs, of weer met het openbaarvervoer kunnen reizen, wat een vrijheid! Maar ik kan het helaas niet alleen, want de verzekering vergoed de behandeling niet..
“Mijn leven stond op zijn kop na een ongeluk in 2014,ik kon niet meer werken of naar school. Maar ik besloot dat dit niet genoeg
was om mij tegen te houden. Op deze site neem ik je mee in mijn nieuwe leven met o.a kunst, dagbesteding en teksten.”
Artikel Asser Courant, 2020 – Ilana de Boer had tot voor enkele jaren nog nooit serieus een penseel vastgehouden. Toen ze zich echter serieus richtte op het schilderdoek, kwam er een verborgen talent naar boven bij de 26-jarige Assense. Wat heet: vorige week werd ze tijdens de landelijke, prestigieuze kunstwedstrijd ‘Ik Toon’ met twee prachtige portretten van haar hand uitgeroepen tot beste Drentse amateurkunstenaar.
Haar prestatie is des te indrukwekkender als je de achtergrond van Ilana kent. In 2014 volgde zij de studie ‘Paardenhouderij, hippisch management’, maar tijdens een stage in Duitsland ging het helemaal mis. Ilana viel van de laadklep van een vrachtwagen en smakte met haar hoofd tegen de grond, terwijl een paard half op haar terecht kwam. De gevolgen waren groot. De Assense hield een hersenkneuzing over aan het ongeval.
Hoi, ik zal me even voorstellen; dat is wel zo netjes, nadat we zo intiem zijn geweest. Tenminste, jij met mij. Ik kan me van jou helaas niks meer herinneren; behalve die telefoon die je in je hand had. Maar jij – dat meisje met haar mobiel gericht op die brancard waar ik op afgevoerd werd – weet een aantal behoorlijk persoonlijke dingen van mij. Je weet hoe mijn vetrolletjes eruitzien. Normaalgesproken probeer ik die zo goed mogelijk te verbergen.
Je weet hoe mijn gezicht vertrekt als ik pijn heb. Jij weet hoe dat straaltje kwijl dat uit mijn mond loopt – waar ik mij akelig bewust van ben- eruitziet. Je weet hoe mijn verkrampte handen trillen en wat voor rare geluiden ik maak als ik machteloos ben van de pijn.
Maar belangrijker nog: als je dit allemaal even vergeten bent dan kun je het er weer bij pakken. Je kan het keer op keer terug kijken, medelijden met mij hebben. Je kan het aan je opa, oma, tante en misschien zelfs wel aan schoolvriendinnen laten zien en erbij vertellen hoe erg je het voor mij vindt. ‘Sneu hè’ lijkt me wel gepast om er bij te zeggen.
